Fietsen in Barcelona

Hoi hoi,

Op het moment dat je denkt dat je genoeg pech gehad heb, dan blijkt het toch nog erger te kunnen.

Op 1 november ben ik verhuist naar mijn nieuwe kamer, een enorme meevaller. Had ik mij daar zo druk om gemaakt?
Het huis is vrij schoon, mijn bed is heerlijk en mijn huisgenoten zijn tof.
Ik woon met 2 Italiaanse jongens en een Spaans meisje.
Vanaf dit huis bleek het maar 10 minuten fietsen te zijn! Hier kwam ik pas na een dag of 3 omrijden achter, maar dat is toch een stuk korter dan de 25 minuten van mijn vorige huis.
In de ochtend fietsend langs palmbomen en dan in de verte de Torre Agbar zien is een goed gevoel dus zo kwam ik vol energie op werk.

Afgelopen vrijdag 6 november was het weer tijd om naar Nederland te gaan. Hier had ik ontzettend naar uitgekeken en het was dan ook behoorlijk schrikken toen ik met 45 minuten op de klok om mijn bus te halen, mijn paspoort niet kon vinden. Eerder de ochtend was ik overtuigd dat hij niet in mijn nieuwe kamer lag, maar het bleek toch ook niet in het oude huis te liggen. Enorm in de stress natuurlijk!
Gelukkig stond de mountainbike van Niels er, dus ik dacht snel naar het nieuwe huis te gaan.
Ik was nog geen 5 minuten onderweg toen ik plots moest remmen omdat er een auto mij geen voorrang verleende. De remmen aan de voorkant bleken zeer goed te werken en ik terwijl mijn voorwiel stil bleef staan werd ik gelanceerd!
Enorm geschrokken en met wat pijn in mijn elleboog kroop ik omhoog en kreeg ik van verschillende mensen een helpende hand. De automobilist was gestopt en bracht mij een flesje water en zei van alles in het Spaans maar ik verstond het niet.
De pijn viel mee dus ik besloot verder te fietsen.
Op de mountainbike kon ik snel tempo maken en in de verte zag ik het stoplicht op groen springen, ik trapte nog een beetje harder zodat ik op hoog tempo door kon fietsen.
Helaas stak daar een motor rijder een stokje voor, hij besloot opeens om mijn straat over te steken en mij zoals nog geen 3 minuten eerder mij geen voorrang te verlenen.
Deze keer ging het er een stuk harder aan toe, vliegende door de lucht dacht ik ook aan, meen je dit nou!?
Op de grond beland bleek ik enorm veel pijn in mijn armen te hebben, behoorlijk duizelig te zijn en mijn knie lag helemaal open.
Ook deze man stopte netjes en gelukkig deze keer ook een jongen die Engels kon. Er werd gevraagd voor een politie of ambulance maar ik dacht alleen maar aan het vliegtuig wat ik moest halen.
Ik kreeg de persoonlijke informatie van de motorrijder en daarna was iedereen weer weg. Duizelig bleef ik achter, twijfelend wat ik met mijn fiets moest doen.
Uiteindelijk zette ik hem vast aan een lantaarnpaal en informeerde ik Niels erover.
Vervolgens een paar taxi ritjes verder, belande ik goed en wel op het vliegveld met mijn paspoort.
De pijn in mijn armen was zo hevig dat ik geen licht knopje kon indrukken.
Mijn spieren werden tijdens de vlucht steeds stijver en ik moest hulp vragen voor het open maken van mijn waterflesje.
Gelukkig had ik een hele lieve man op de vlucht die mij daarmee hielp en daarna ook met de koffer.
De avond en dag erna was het niet mogelijk om te drinken, mijzelf aan en uit te kleden, te douchen en mijn lenzen uit te doen.
Mijn moeder was mijn grootste hulp en heeft mij goed geholpen, ondanks het feit dat ze soms in lachen uitbarstte omdat ik er vrij spastisch uit zag.
Samen hebben we uiteindelijk de slappe lach gehad, puur om het feit dat zij mij moest helpen met het uitdoen van mij lenzen. Het was een flinke uitdaging!
Toch heb ik kunnen genieten van mijn weekend met de familie en kan ik niet wachten om ze weer te zien.

Momenteel heb ik nog steeds veel pijn, en kan ik ook nog erbij vertellen dat de fiets uiteindelijk gestolen is.
Ik heb wel eens betere dagen gehad, maar ik geloof nog steeds dat alles om een reden gebeurd en ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat dit een tijdelijk iets is. Uiteindelijk zal ik genezen en kan ik weer doen wat ik wil doen. Ik kan niet wachten tot het moment daar is.
Voor nu hoop ik dat de muggen mij eens met rust laten en dat ik lekker kan slapen.

Veel liefs,
Sandra