Update
Door: Sandra
Blijf op de hoogte en volg Sandra
14 September 2015 | Spanje, Barcelona
Hoi hoi,
Het einde was in zicht, maar nu niet meer.
Door een stomme fout, die iedereen kan overkomen heb ik mijn MRI gemist.
De tijd was zo iets vreemds, dat ik niet meer goed nadacht.
Mijn afspraak was 10 september om 00.30 en zo schreef ik het ook op in mijn agenda. Maar toen ik die dag naar het ziekenhuis ging, bleek het de nacht van 9 september te zijn geweest.
Een stomme fout gemaakt door de verwarring met de taal en de tijd.
Nu had ik het die nacht helemaal gehad. Op zo een moment begin je vaak te denken van, wat als..
Wat als ik nou beter had nagedacht.
Wat als ik mijn collega had gevraagd om nogmaals te bellen om het 100% zeker te weten.
Wat als ik naar mijn gevoel had geluisterd die avond dat ik ging voetballen en niet was ik niet gegaan.
Achteraf had ik een slecht voorgevoel op de avond van het voetbal maar ik kon het niet plaatsen en deed er niets mee.
Uiteindelijk schiet ik niets op met deze gedachten natuurlijk, maar die schieten op zo een moment wel bij je binnen.
Gelukkig had ik avond erna wat afleiding door mijn collega's die een avondje bij mij kwamen drinken. Dit was ontzettend gezellig.
Zojuist zat ik te denken hoe graag ik weer wilde kunnen rennen. Het liet mij beseffen dat ik het leven soms voor lief neem.
Ik weet dat ik daar niet de enige in ben en er zijn genoeg mensen op de wereld die niet kunnen rennen door een aangeboren of gekregen afwijking. Op zo een moment neem ik mij voor om extra te genieten van alles als ik hier vanaf ben.
Als ik een paar maanden verder ben en volledig genezen,dan weet ik dat ik het waarschijnlijk vergeten bent.
Maar ik zal mijn best doen om toch 100% te blijven genieten.
Afgelopen week had ik nog wel fijn bezoek gehad. Mijn ouders zaten op een camping in de buurt en kwamen een paar dagen langs.
Ze kwamen op de fiets waarvan er 1 voor mij en 1 voor Niels is.
Ik kan niet wachten om weer te kunnen fietsen, dat zal heerlijk zijn!
We zijn gezellig uit eten geweest en ik heb de buurt een beetje laten zien. Mama had alles natuurlijk al gezien maar papa nog niet.
Het zonnetje lijkt door te komen en de brownies zijn net uit de oven.
Hopelijk word ik nu snel gebeld voor een nieuwe afspraak en zal ik manieren vinden om mijzelf te blijven vermaken.
Veel liefs,
Sandra
Het einde was in zicht, maar nu niet meer.
Door een stomme fout, die iedereen kan overkomen heb ik mijn MRI gemist.
De tijd was zo iets vreemds, dat ik niet meer goed nadacht.
Mijn afspraak was 10 september om 00.30 en zo schreef ik het ook op in mijn agenda. Maar toen ik die dag naar het ziekenhuis ging, bleek het de nacht van 9 september te zijn geweest.
Een stomme fout gemaakt door de verwarring met de taal en de tijd.
Nu had ik het die nacht helemaal gehad. Op zo een moment begin je vaak te denken van, wat als..
Wat als ik nou beter had nagedacht.
Wat als ik mijn collega had gevraagd om nogmaals te bellen om het 100% zeker te weten.
Wat als ik naar mijn gevoel had geluisterd die avond dat ik ging voetballen en niet was ik niet gegaan.
Achteraf had ik een slecht voorgevoel op de avond van het voetbal maar ik kon het niet plaatsen en deed er niets mee.
Uiteindelijk schiet ik niets op met deze gedachten natuurlijk, maar die schieten op zo een moment wel bij je binnen.
Gelukkig had ik avond erna wat afleiding door mijn collega's die een avondje bij mij kwamen drinken. Dit was ontzettend gezellig.
Zojuist zat ik te denken hoe graag ik weer wilde kunnen rennen. Het liet mij beseffen dat ik het leven soms voor lief neem.
Ik weet dat ik daar niet de enige in ben en er zijn genoeg mensen op de wereld die niet kunnen rennen door een aangeboren of gekregen afwijking. Op zo een moment neem ik mij voor om extra te genieten van alles als ik hier vanaf ben.
Als ik een paar maanden verder ben en volledig genezen,dan weet ik dat ik het waarschijnlijk vergeten bent.
Maar ik zal mijn best doen om toch 100% te blijven genieten.
Afgelopen week had ik nog wel fijn bezoek gehad. Mijn ouders zaten op een camping in de buurt en kwamen een paar dagen langs.
Ze kwamen op de fiets waarvan er 1 voor mij en 1 voor Niels is.
Ik kan niet wachten om weer te kunnen fietsen, dat zal heerlijk zijn!
We zijn gezellig uit eten geweest en ik heb de buurt een beetje laten zien. Mama had alles natuurlijk al gezien maar papa nog niet.
Het zonnetje lijkt door te komen en de brownies zijn net uit de oven.
Hopelijk word ik nu snel gebeld voor een nieuwe afspraak en zal ik manieren vinden om mijzelf te blijven vermaken.
Veel liefs,
Sandra
-
15 September 2015 - 19:38
Yvonne:
Hallo Sandra,
Wat blijf je toch goed optimistisch. Je bent goed bezig :). Het is een tijd geleden dat ik je verslagen gelezen heb. Gewoon geen tijd genomen om te lezen. Nu heb jij mij ook aan het denken gezet en aangestoken met je mooie verslag. Geniet van de kleine dingen.
Ik blijf je weer volgen. Veel Huggies van TYvon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
