3 weken

Ik keek net even in mijn agenda en ik zag dat ik op 13 augustus geblesseerd geraakt ben en 14 augustus de dag was dat ik de hele dag in het ziekenhuis was. Op dit moment is het 3 weken verder en weet ik dus totaal nog niet wat er mis is met mijn knie.
Het lijkt wel 1 grote grap.

Vandaag had mijn laatste dag in Sardinië kunnen zijn, maar in plaats daarvan zit ik mijzelf de hele dag te vermaken met huishoudelijke taken, films en korte uitstapjes buiten de deur.
Tijdens deze uitstapjes word ik constant bekeken, een been in het verband, dat is natuurlijk wel heel interessant om te zien.

Tijdens mijn laatste dokters bezoek vertelde ik de dokter dat ik echt heel graag wilde werken. In mijn allerbeste Spaans probeerde ik weer met deze dokter te communiceren en toen ik er wat Engelse woorden tussen gooide, bleek ze opeens Engels te kunnen.
Wat een verassing!
Helaas was er geen mogelijkheid dat ik ging werken, ik moest nog maar even thuis blijven tot mijn been beter was volgens haar.

Dus dan zit ik maar weer thuis te wachten tot Niels thuis komt en ben ik er best wel klaar mee.
Zo zit je op het ene moment er helemaal door op werk en het andere moment dan sta je te popelen om te mogen werken. De wereld zit toch gek in elkaar.

Ik voel mij nog steeds verbitterd door het feit dat de betreffende jongen mij nooit een excuses gemaakt heeft.
Geen idee hoe ik dat ga kunnen los laten.

Einde van het gezeur.

Papa en mama zijn nu in Spanje en ze komen gelukkig deze week gezellig langs. Papa gaat zelfs mee naar de MRI donderdag om 00.30. (blijkbaar gaan de MRI's hier hele dagen door!)
Hopelijk hoor ik de 16e bij mijn doktersbezoek eindelijk wat nieuws en halen ze mijn spalk eraf! Dat ding jeukt ontzettend.

Veel liefs,
Sandra