Onverwachte veranderingen

Goedemorgen,

Waar te beginnen..

De grootste verandering is denk ik nog steeds dat ik weg ben bij Bose en nu werk bij NewCo.
Ondanks het feit dat ik na de kerst weer met frisse energie op werk was verschenen, was dit niet voldoende volgens de project manager.
Hij vroeg mij nog niet eens hoe het ging, maar besloot wel dat ik niet goed genoeg was als teamleider en stelde hij voor dat ik naar een ander project ging.
Op het moment dat ik aangaf dat ik niet weg wilde, legden ze de lat nog hoger.
Ze maakten een plan waarbij ik alles op target moest hebben binnen 4 weken. Door middel van onze rapporten probeerde ik te achterhalen of dit mogelijk was en kwam ik erachter dat dit niet het geval was.
Uiteraard wilde ik niet opgeven en vocht ik om de cijfers te halen maar probeerde ik ondertussen ook aan te tonen dat het niet haalbaar was.

In de tussentijd had ik een heel erg leuk gesprek gehad met mijn nieuwe werk, nadat een oud collega ons aan elkaar had voorgesteld.

Ik wilde eigenlijk niet op een negatieve manier weg gaan bij een bedrijf, vooral na zoveel jaren, ik wilde aantonen dat ik het wél kon en dat ze ongelijk hadden.
Toch wist ik ergens wel dat het gevecht mij nergens zou brengen en het alleen stress zou geven.
Ik weet dat ik mijn werk goed heb gedaan en dat hebben mijn collega’s bij Bose mij ook duidelijk gemaakt. Het probleem was in dit geval het management en hoe zij met mensen omgingen.
Bose heeft voor mij altijd een plekje in mijn hart, ik heb er zoveel geleerd en ik mis ook echt wel een groot deel van mijn collega's daar.

Maar na een lang weekend, ben ik 2 maart begonnen op mijn nieuwe werkplek!
Als perfectionist is het erg lastig om niets te weten en helemaal opnieuw te beginnen. Gelukkig is iedereen heel aardig en behulpzaam.

Nu het Corona virus Spanje helemaal plat gelegd heeft, werd het wel een heel ander soort begin van een nieuwe baan.
Het is soms frustrerend om niet alles te weten en niet overal een oplossing voor te hebben.
In het begin van al het nieuws omtrent het virus heb ik mijn kop een beetje in het zand gestoken. Social media, het nieuws, gesprekken met vrienden en collega's, het ging alleen nog maar hierom en ik probeerde het te negeren.

Echter begon het vorige week vrijdag bij mij door te dringen dat de situatie erger was dan ik verwacht had. Na werk ging ik naar de supermarkt en het was zo ontzettend leeg!
Er was geen normale melk, geen groente, geen brood, geen rijst of pasta.
Aangezien ik mijn boodschappen normaal altijd één keer per week doe en ik niet bepaald een voorraad thuis heb, begon ik nerveus te raken.
Deze avond ben ik desondanks nog naar de bar naast mijn oude werk gegaan. De supermarkten zouden er toch niet voller op worden, dus kon ik net zo goed nog mijn favoriete bar sponsoren :)

Zaterdagochtend was ik ontzettend nerveus om naar de supermarkt te gaan. Ik zag het niet zitten om alleen deze chaos te doorstaan.
Om 9.30 was ik ongeveer in de supermarkt en de rijen liepen al door tot achterin de winkel!
Vanaf dat moment ben ik in survivor mode gegaan en heb ik zo snel mogelijk, zoveel mogelijk boodschappen gehaald.
Mijn moeder zou de volgende dag komen, maar dit begon een steeds slechter idee te lijken.
We hebben uiteindelijk ook de knoop moeten doorhakken om het niet te doen.

Officieel zou de lock down maandag beginnen, dus in de avond ben ik nog bij vrienden langs geweest en leek het allemaal nog ver weg.
Zondag stond ik klaar om te gaan fietsen, toen het eigenlijk al een beetje duidelijk werd dat we officieel de deur niet meer uit mochten.
Het vooruitzicht van weken niet kunnen sporten was dus alsnog de reden om Tibidabo te beklimmen en een mooi rondje te rijden van 50 km.
We kwamen vrijwel niemand tegen onderweg en toen ik thuis kwam las ik dat mensen aangehouden waren omdat ze gingen fietsen.

Achteraf gezien het natuurlijk niet correct om de deur uit te gaan, maar ik zag het gevaar er niet van is. Het waren natuurlijk niet de hoeveelheid mensen die je tegenkwam, maar juist het gevaar op een ongeluk en het feit dat de ziekenhuizen vol raken.
Dit besefte we tijdens het rijden wel en daarom ben ik ook extra voorzichtig geweest.

Maandag heb ik thuis gewerkt en eindelijk wat boodschapjes kunnen halen op een normale manier. Bij de Aldi hadden ze bijna alles nog beschikbaar, behalve rijst en pasta.
Het was de verjaardag van mijn moeder en toen ik met de familie belde die avond voelde ik mij toch wel heel alleen.

De volgende 2 dagen ben ik dan ook gewoon naar werk gegaan.
Het is op dit moment heerlijk rustig om te fietsen en ik heb het idee dat ik meer vogels hoor dan normaal.
De politie hield mij dinsdag avond wel twee keer aan.
Als eerste wilde ze weten waar ik heen ging en toen ik een stukje over de weg fietste werd ik erop gewezen dat ik op het fietspad moest fietsen..

Aangezien er zo weinig auto's op de weg zijn, valt het extra op hoeveel politie er rondrijd.
Afgelopen dagen heb ik ze ook veel gezien bij de ingang van verschillende metro stations, ze vragen dan bijvoorbeeld waar je heen wilt gaan.
Meerdere van mijn vrienden zijn aangehouden maar gelukkig heeft nog niemand een boete gehad.
Uiteraard begrijp ik dat we beter binnen kunnen blijven, maar ik ben er ook van overtuigd dat het gezond is om wat frisse lucht binnen te krijgen.
Het mooie van de lock down is, dat de lucht werkelijk een stuk frisser is!

Barcelona is nog nooit zo rustig geweest.

Nu zullen we zien hoelang dit aanhoud en of het nog strenger wordt.
Ik doe mijn best om positief te blijven maar thuis zitten is echt niet voor mij weggelegd.
Mijn lichaam doet pijn als ik alleen maar stil zit en heb wel wat aanspraak nodig en Fleurtje zegt nooit zoveel :P

Tot de volgende update..

Liefs,
Sandra